Gisteren dus de laatste vormingsavond gehad.  Ik vond het de minst interessante van allemaal.  Overlopen "Wat na de vormingsavonden ?", dan "Wat vond je van het panel 2 weken geleden ?" en dan een oefeningetje waarbij we elk een kaartje mochten trekken en dan beslissen of we dat bepaalde pleegkind zouden opnemen.  Bvb.  twee broertjes van 3 en 4, een jongen van 16 die agressief is, een baby van 3 weken met baby shaken syndroom, .... We mochten ook mekaars kaartje overnemen (zo wilden wij het kaartje met een kindje van 12 met een hond doorgeven, maar niemand wou het, dus... geen pleeggezin gevonden) en ik had dat kleintje met baby shaken syndroom getrokken en zo zaten ventje en ik al even in "discussie".  Omdat het maar voor enkele weken zou zijn (periode van onderzoek wie het kind geschud had, kijken of het kind terug naar huis kan, als er een pleeggezin voor langdurige opvang moet gezocht worden, ... ) zag ik dat wel zitten, ventje wil eigenlijk geen kindje met een aandoening.  Dus ja, we hebben wat bedenktijd gevraagd en het kaartje achteraf toch doorgegeven.

Volgende week, 8/2 hebben we ons 1e gesprek thuis met 2 mensen van pleegzorg.  De ene heeft de vorming gegeven, de andere is een onbekende voor ons.  Daarna komen er nog 2 geprekken op de dienst en daarna nog een gesprek waar de kinderen bij zijn (thuis of op de dienst, moeten we dan nog beslissen).  Verdere datums hebben we nog niet, maar begeleidster zei wel : "Als we heel snel kunnen doordoen, dan zou het kunnen zijn dat het dossier binnen 6 weken al rond is."  Waaw... dat gaat opeens snel.  Als einddatum om alle dossiers van onze groep rond te krijgen zei ze juni.  Maar ja, sommigen hebben pas op 22/2 hun eerste afspraak omwille van agenda's die moeten passen en zo.  Wij hebben dus wat meer geluk dat wij heel fel met agenda's kunnen schuiven en zo wel snel gaan.  Op naar volgende vrijdag dus...

Eén van onze opdrachten was een brief aan een fictief pleegkind schrijven.  Ik wil hem even meegeven.

Hallo !

Met de muziek van Kaatje en Kamiel op de achtergrond schrijf ik je deze brief. Mijn jongste dochter is er gek van. Misschien jij ook wel. Of hou je meer van Plop, Bumba of Woezel en Pip ? Binnenkort zullen we dat weten, want we zetten voor jou onze deur open. Je papa en mama kunnen nu even niet voor je zorgen en wij hebben ooit beslist dat we onze deur en ons hart willen open zetten voor kindjes zoals jij. Kindjes die voor welke reden ook even niet thuis kunnen wonen. We hebben er voordien lang over nagedacht, maar nu we dat telefoontje kregen moesten we helemaal niet lang nadenken. Ook al kennen we jou niet, wij zijn er klaar voor. Ook onze eigen kinderen moesten in het begin ook even aan het idee wennen -want jij komt ook in hun (t)huis wonen, bij hen aan tafel zitten en komt ze misschien 's nachts ook wakker houden met gehuil- maar ze zien het nu he-le-maal zitten. Er zullen geen 2 paar armen (van mij en ... ) jou omarmen, maar er zullen ook 3 meiden zijn die je warm welkom heten.

Eigenlijk hebben we hier een beetje een “speciaal” gezin. Een nieuw-samengesteld gezin zoals ze dat zo mooi noemen. Meestal wonen er hier 3 kinderen, soms zijn er ook eens andere kinderen of hebben we hier maar 1 kindje. Ik heb 2 meiden (12 en 8) die meestal bij ons wonen (en als ze niet hier zijn, dan zijn ze bij hun papa), samen hebben we een prinses van 3 en dan heeft xxx ook nog eens 3 grote meiden die bij hun mama wonen en hier af en toe eens op bezoek komen. Misschien heb je ook wel het geluk hen te ontmoeten. En ik weet zeker. Die armen van die grote meiden zullen je ook plat willen knuffelen. Als jij dat wil natuurlijk. Niks moet. Wil je liever aan hen gewoon een handje geven of eens van heel ver kijken, ook goed. Alles mag hier. Iedereen mag hier zichzelf zijn. En hopelijk vind je door jezelf te zijn hier ook heel snel je plekje. Een tijdelijk plekje. Want zo wie zo ga je binnenkort terug bij papa en mama wonen. Ga je weer in je eigen bed slapen, geeft je mama je elke avond een “slaapwelzoen”, kun je weer de hond van de buren horen blaffen en kun je terug naar je vertrouwde kinderdagverblijf. Hetgeen wij voor jou willen doen zal maar een heel klein stukje van jouw leven zijn. En als je groot zal geworden zijn zul je je er waarschijnlijk niks meer van herinneren. Maar ik hoop dat het stukje pad dat we nu samen bewandelen een heel klein stukje van jouw levenspad wordt. En als je groot geworden bent en je zou hier plots voor de deur staan dan zal ik je nog heel wat verhalen kunnen vertellen van de tijd dat je hier was, wees er maar zeker van dat ik je nooit zal vergeten. Maar, we hebben geen glazen bol. Vandaag is onze dag 1. Vandaag maken we samen een start en ontmoeten we mekaar voor het eerst. Als een mama die haar pasgeboren baby'tje voor het eerst ziet zal ik jou voor het eerst zien vandaag en zal ik jou proberen te begrijpen. Ik zal je alles proberen te geven wat je nodig hebt. Want, we moeten samen op pad, eventjes. Als er ergens een God is, dan heeft hij dat misschien zo voor ons uitgestippeld. Of als we er zelf wat over te zeggen hebben, dan hebben we misschien vooraf al samen beslist dat we hier nu moeten staan, dat we nu mekaar moeten ontmoeten. Wie weet.

Liefs, x

Hoe het komt, geen idee, maar gisteren kregen we opeens telefoon van pleegzorg dat de laatste vormingsavond een week wordt uitgesteld.  Jammer, maar helaas.  Nu, maakt wel dat we gisterenavond mijn ventjes verjaardag thuis hebben kunnen vieren met onze kinderen.  Aan alles het positieve zien he.

Stilaan beginnen we nu meer en meer mensen vertellen over hetgeen waarmee we bezig zijn, op weg naar pleegzorg.  Het valt wel op dat er heel wat mensen echt niet weten wat dat juist is.  Wordt nogal eens verward met adoptie.  Maar dat is het natuurlijk helemaal niet.  Het wordt niet ons kind, maar het blijft gewoon kind van de moeder en/of vader die het al heeft en wij nemen gewoon "even" de zorg over.  Als een kind langer dan 3 maanden blijft wordt het kind wel op ons adres gedomicileerd, krijgen wij het kindergeld en staat het bij ons ten laste.  Maar van een naamsverandering is er zeker geen sprake (ook niet als het kind zou blijven tot zijn 18)  Er is ook altijd een dagvergoeding die je krijgt.  Daarmee heb je wel genoeg om dat kind te geven wat het nodig heeft van kleren en eten.  Voor grotere uitgaven (bvb orthodontie) kun je extra geld aanvragen, maar meestal is die pot heel snel op.  Dus als mensen vragen of je daarvoor betaald wordt dan zeggen we : "Ja, maar waarschijnlijk gaan we ook nog zelf moeten bijleggen, maar dat is niet zo erg, we maken een keuze en dan moet je er ook alle gevolgen bijnemen he." Heb ooit verhaal van een pleegvader gelezen die daarop dan antwoorde : "Tuurlijk brengt dat goed op.  En in juli moeten ze dan maar zien dat wij geen pleegkind in huis hebben en maken we met ons basisgezin een verre reis om er dan weer een jaar tegen te kunnen om pleegkinderen op te vangen en geld te verdienen voor onze volgende verre reis."  En dan wordt het stil.

De mooiste opmerking kreeg ik vorige week van de nagelstyliste.  Ze had wat verteld over het kindje van haar broer dat in een probleemsituatie zit.  Dat zette voor mij de deur open om even aan te halen dat wij bezig zijn met de vorming binnen pleegzorg.  Bleek dat zij toch wel redelijk veel wist over pleegzorg en de vragen die ze nog had heb ik dan maar beantwoord.  Maar, haar eerste reactie, super reactie...  "Amaai, zoveel moederliefde die jij hebt, niet te geloven he ? Of nog beter, ik denk dat jouw hart gewoon volledig vol zit met moederliefde."  Dus ja, die moederliefde wil ik heel graag uitstrooien via pleegzorg.  Hopelijk heel binnenkort.

Vorige week dus de 3e vormingsavond gehad, er werd voortgebouwd op de 2 eerste avonden.  Er kwamen verhalen van probleemsituaties, maar ook van mooie dingen binnen pleegzorg.  Er kwamen bedenkingen over hechting, crisisplaatsing met een agent aan je deur, verschillen in opvoeden, cultuur, rijkdom, ...  Eigenlijk laten die avonden je gewoon heel hard over jezelf nadenken.  

Gisterenavond was er dan onze panelavond.  Enkele pleegouders kwamen hun verhaal doen (net gestarte pleegouders, doorwinterde pleegouder, gestopte pleegouder), een begeleidster en een jeugdrechter kwamen ons hun verhaal vertellen en stonden open voor al onze vragen.  Heel veel waardevolle dingen gehoord die we met ons zullen meedragen.  Maar die zal ik hier omwille van privacy niet neerpennen.  Hetgeen van gisteren moet binnenskamers blijven dus kan ik dat moeilijk op een blogje zetten die voor gans de wereld toegankelijk is.  Maar er is zoveel gezegd dat ons een warm gevoel gaf dat we zeker nog doorwillen.  We hebben ook wel veel valkuilen gehoord, maar vooral het verhaal van de jeugdrechter (die toch boven iedereens hoofd beslissingen moet nemen) blijft bij.  Een heel warme, menselijke dame.  Achteraf nog wat "privé" met haar kunnen babbelen en 't was een geslaagde avond.

Nu dus nog 1 vormingsavond en dan nog de persoonlijke gesprekken.En dan hopelijk een "JA" voor pleegzorg.

We zijn weer donderdag en het doet een beetje raar, geen vormingsavond deze keer omwille van de feestdagen.  Pas binnen 14 dagen is er terug ééntje.  Ik kijk er zo naar uit !!! Volgende week trouwens eens werk maken van het invullen van de immense vragenlijst en het schrijven van fictieve brieven aan een pleegkind en aan de ouders van een pleegkind.  Niet simpel, wat zet je daar juist in he ? Dat je goed voor het kindje zal zorgen ? Maar ja, dat is toch logisch ? Als je in pleegzorg stapt kun je gewoon niet anders dan kinderen die de jouwe niet zijn ook graag zien.  Ook als ze anders zijn, anders voelen, anders reageren, anders ruiken, ... dan je eigen kinderen.  Je kiest dit pad, dus moet je er ook over.  Ook als er een put of een bult is, dan moet je door.  Eén van de dames die de vorming geeft vertelde vorige week volgend verhaal -probeer het heel kort neer te typen-.  Je gaat op reis in een heel ver land, je hebt daar ingeschreven voor een trektocht van enkele dagen met een gids die met moeite engels spreekt.  Tijdens je tocht kom je bij een brug.  Zo'n geval met touwen en planken.  Je gids zwiert daar over.  Jij doet het toch wat voorzichtiger, maar toch... "bam", een plank schiet door en jij tuurlijk, "Plons ! Het water in."  Met veel morren zet je je weg voort.  's Anderdaags kom je weer bij zo'n brug.  Je gids doet teken dat het veilig is, dat je je echt geen zorgen moet maken.  Voetje voor voetje ga je erover, maar het noodlot slaat toe, je voet schiet weg en weer hang je boven het water te bengelen.  Je gids is in de verste verte niet te zien, je neemt al je moed samen, spant je spieren en trekt je op.  Gelukkig ! Deze keer net niet nat.  Uiteindelijk zie je het einde in zicht, maar nog 1 brug te gaan.  Wat doe je ?  Want je bent bang om weer in het water te vallen.  We mochten allerlei suggesties doen.  Voorzichtig voetje voor voetje, kruipen op handen en voeten, aan de hand van de gids, op de rug van de gids, ...  Uiteindelijk zei ze : "Dit is nu pleegzorg.  Je begint eraan, moet over hindernissen heen, maar kan eigenlijk niet terug."  En zo is het ook he ! Een kind is geen speelgoedje dat je na 14 dagen of 2 maanden terugbrengt omdat het niet is zoals je verwacht had. 

Voor mijn partner zijn die avonden ook een hele verademing, vindt hij ook "leerzaam".  Toen hij vroeger pleegouder werd met zijn ex hoefde gans die procedure niet en nu vindt hij ook dat ze heel onbezonnen in pleegzorg zijn gestapt.  Nu ziet hij ook waarom het niet echt vlot is verlopen met hun pleegkinderen.  Want, we krijgen zoveel informatie over pleegzorg, pleegkinderen, opvoeding, hechting, juridisch, ... dat je eigenlijk op geen enkele manier zou mogen/kunnen instappen in pleegzorg zonder cursus.  Net alsof mensen die willen adopteren een cursus moeten volgen, zo moeten mensen die een pleegkind willen ook voldoende info krijgen.  Want pleegzorg is niet onbezonnen voor iemand anders zijn/haar kind zorgen.  Nee, het is de zorg van een gekwetst kind overnemen.  Een kind met wonden, rugzakje, problemen, ...  Bepaalde alarmsignalen moeten opgemerkt worden, moeten direct "bespeeld" worden bij zo'n kinderen.  Niet alleen door pleegouders, maar indien nodig ook door een psycholoog of zo.  Op naar de volgende avonden dus.

Voila, hij zit er ook al op.  Onze 2e vormingsavond.  De grote thema's waren deze keer verlies en hechting. Er werd weer heel veel verteld over wat pleegkinderen allemaal kunnen meegemaakt hebben en zelf moesten we dan ook weer naar onszelf kijken van wat zouden we aankunnen en wat niet. Bvb. Je bent op school heel erg gepest geweest, hebt dat -denk je- goed verwerkt. Maar dan komt er een pleegkind met die problematiek. Kun je dat aan ? Wat als dat kind weer jouw oude wonden openhaalt, kun je daarmee om of zeg je dat je liever geen kind krijgt dat gepest werd ? Ook haalden ze aan : "Je bent ongewenst kinderloos. Welke inpact denk je dat dat pleegkind zal hebben op jouw eigen leven, op jouw verwerking." Ik heb bij onze vormingsavonden tot nu toe een heel goed gevoel. En vind ook (al vond ik het voordien frustrerend dat we zo lang moesten wachten), dat we het in de juiste volgorde doen. Eerst 2 avonden uitleg, dan moeten we onze lijsten invullen over onzelf en familie en opvoeding en zo en dan ook een brief, een stamboom, ... Daarna komt er weer een avond met uitleg, daarna is er een avond met ervaringsdeskundigen waaraan we vragen mogen stellen. Bij onze groep zullen ze proberen een crisisgezin, een korte termijn gezin, iemand die jongeren zonder papieren opvangt, ze zal ook proberen een rechter in huis te krijgen, ... Dat zijn dingen die wij als groep gevraagd hebben. En aan hen kunnen we dan een ganse avond vragen stellen. En dat is ook een avond dat we gasten mogen meenemen. Een mama die misschien wel eens voor het pleegkind zal zorgen, een buurvrouw die heel erg benieuwd is, onze oudste dochter die met vragen zit, ... En een week na die avond komen we nog allemaal eens samen om het samen te vatten, onze laatste vragen te beantwoorden, ... Daarna pas komen de thuisgesprekken. Eigenlijk voelt die volgorde voor mij goed en correct aan nu ik het kan bekijken op dit moment. Voordien vond ik het frustrerend, maar nu valt onze puzzel in mekaar.  Pleegzorgavontuur, we komen eraan.  We staan met beide voeten op de grond, zien dat het geen makkelijke weg is, maar willen er wel op wandelen.  Eens het zover is hoop ik dat het een verrijking voor mijn gezin betekend, ook al zullen de eigen kinderen een beetje "mama-tijd" moeten afstaan aan dat pleegkind dat misschien wel heel veel aandacht zal opeisen of heel vreemd gedrag zal vertonen.  Kunnen de kinderen daarmee om ? Wat als ons jongste (bijna 3 dus) zich van de troon voelt gestoten, mama helemaal niet wil delen ? Iemand een glazen bol ?

Vanavond al de 2e vormingsavond op de agenda.  Intussen het mapje en de dvd die we meekregen al eens bekeken.  Op de dvd staan bvb verhalen van pleegouders (in verschillende opvangvormen zoals crisisopvang, lange opvang, opvang van gehandicapt kindje, ...) en vragen over pleegzorg, opvoeden binnen pleegzorg, juridische vragen, ... gesteld aan experts (pleegzorgbegeleidster, rechter, psycholoog, ... )

In de bundel zit de fameuse vragenlijst die we elk apart moeten invullen over onze eigen opvoeding, onze kinderen, de opvoeding die we geven, wat we belangrijk vinden ivm opvoeden, welke zorg we zien zitten, wie we zelf zijn, onze ex-partners, of we ooit problemen gehad hebben waardoor we een psycholoog of zo hebben geraadpleegd, ...  Ja, ja, we worden de kleren van ons lijf gevraagd.  En samen moeten we dan nog een aantal opdrachten doen zoals een stamboom uittekenen, een brief schrijven aan een mogelijk pleegkind en aan de ouders van dat pleegkind, ...  Ook niet zo simpel, maar zie ik wel goed zitten.  Schrijven is al altijd wel een makkelijke opgave geweest voor mij.

Hij is achter de rug, onze eerste vormingsavond.  In één woord was hij "intens". 

Eerst hadden we het klassieke voorstelrondje.  We zijn dus met een klein groepje omdat 2 koppels afgebeld hadden en 2 koppels zonder afbellen er gewoon niet waren.  Zo jammer...  Sommigen moeten zo lang wachten en anderen komen dan gewoon niet af.  We zijn dus met een groepje met 5 koppels en een alleenstaande mama met 3 kids.  We zijn allemaal eind de 30 of in de 40 en er is maar 1 koppel dat zelf geen kinderen heeft.  De rest heeft kids tussen 19 en 7 jaar en ons jongste van bijna 3 valt daar dus een beetje buiten.  Sommigen zitten zelf ook al in een job of omgeving waar pleegzorg wel gekend is.  Werken in een dienst bij geplaatste kinderen, hebben een kinderdagverblijf (en zien soms thuissituaties waar ze zich enorme vragen bij stellen), iemand heeft zelf een pleegzus gehad, mijn ventje heeft zelf ook al pleegkinderen gehad, ...  En we zijn met 2 huismoeders in de groep.  Dit is het enigste wat ik nu over de groep en de andere groepsleden zal vertellen.  Voor de rest ga ik het altijd hebben over wat wij meegemaakt hebben, gezien, gevoeld, ontdekt, gedaan, ... hebben.

De dames die ons wegwijs willen maken in pleegzorg zijn een dame die half-tijds gezinsbegeleiding doet en half-tijds info- en vormingsavonden rond pleegzorg geeft.  De andere dame is zelf pleegmoeder en lerares, maar daarnaast ook meewerkt en info- en vormingsavonden.

De meest intense oefening was gisteren : "Jullie komen in het naar huis gaan een ernstig ongeluk tegen.  6 maanden ziekenhuis en revalidatie.  In jullie netwerk hebben ze wel een oplossing voor jullie oudsten, maar voor het kleintje niet.  Daarom kom ik -van de pleegzorgdienst- bij je op bezoek om te bespreken om haar in een pleeggezin te plaatsen.  Welke vragen en verwachtingen hebben jullie naar de pleegouders toe ?"  Dan kom je tot de conclusie dat je heel veel verwacht, dus, dat ouders naar jou als pleegouder ook heel veel zullen verwachten én dat er niet aan elke verwachting kan worden voldaan.  Het is de bedoeling dat we aan de hand van deze oefening en nog heel wat oefeningen die gaan komen filteren.  Wat willen we niet, wat zien we misschien zitten en wat denken we zeker aan te kunnen.  Terwijl de ene geen kindje met ADHD in huis zou willen, wil iemand anders geen kind met eetproblemen, of nog iemand anders geen islamitisch kind in huis.  Tegen het eind van de 5 avonden moeten we toch wel ons "kindprofiel" kunnen uittekenen.  En niet alleen : "Ik wil een kindje jonger dan 3.", maar ook wat mag er nog bijkomen en wat zie ik liever niet.  Wil ik bvb zo'n kleintje in crisisopvang ? = Nu telefoon en binnen een uurtje staat er hier een agent in burger met een kleintje voor de deur met niks.  Zo van "Trek er uwe plan mee."  Zoek maar uit wanneer het zal eten, slapen, wat het zal aandoen, ...  En, bij een pleegkind krijg er natuurlijk de ouders ook "gratis bij".  Wat doe je als een moeder elke dag voor de deur staat, als een vader 3 keer per dag belt en dreigt dat hij het kind zal komen halen ? Ze zitten ons dus nog te filteren.  Niet gemotiveerde pleegouders in spé gaan volgende keer zeker afhaken.  Bij ons heeft het een omgekeerd effect.  Ventje zat nog steeds in twijfel, sinds gisteren staat hij er 100% achter.  "Ze gaan ons wel weer allemaal zot verklaren, maar ja, we gaan ervoor !"  Deze tekst vind ik nog altijd heel passend : "Als je dood gaat is het niet belangrijk wat je vergaard hebt, maar wel belangrijk wat je voor de wereld hebt kunnen betekenen."  Wel, voor enkele kinderen die op een wachtlijst staan bij pleegzorg willen we iets betekenen.  We zullen wel de wereld niet verbeteren, maar wel de wereld van dat kind hopelijk wat beter maken.  We hoorden gisteren de meest erge gevallen.  Kinderen die een ouder in de gevangenis hebben, ouders die verslaafd zijn, kinderen die misbruikt werden, ...  Kun je daarmee om ? Zie je dat zitten ? Of heb je liever een kindje dat nog niet zoveel heeft meegemaakt.  Bvb van een mama die moet opgenomen worden in het ziekenhuis maar geen opvang heeft.  Jij neemt het kindje even over totdat mama hersteld is.  We hebben dus heel veel vragen gekregen, er maalt dus heel veel door mijn hoofd.  Is als een soort therapie.  Mensen vragen stellen waar ze dan over nadenken en liefst tot de juiste beslissingen komen.  Ook een enorme vragenlijst gekregen over hoe we als kind waren, hoe onze ouders zijn, wat we belangrijk vinden bij opvoeden, welke familietradities we in ere houden, of we geloven, ... Even naar jezelf kijken.  Wie ben ik ? Uit welk nest kom ik ? Hoe ga ik om met mijn eigen kinderen ? Wat zijn mijn min-puntjes ? 

Volgende week dus weer.  Er komen nog dingen aan bod zoals hechting, juridische en financieele kant, ... en de 4e avond worden er mensen uitgenodigd die met pleegzorg te maken hebben en waar wij vragen naartoe hebben.  Dat kan iemand zijn die crisisopvang doet of zelfs een jeugdrechter.  Is te zien hoe de eerste avonden lopen en adh daarvan worden er dan enkele sprekers uitgenodigd.

Eindelijk kunnen we ipv maanden, weken, dagen, ... af te tellen nu uren aftellen.  Vanavond eerste vormingsavond.  De tijd tussen info-avond (19/7) en nu is zo lang geweest, maar nu nog een kleine 6 uur te gaan !!!!

Boek met verhalen van pleegouders, citaat om over na te denken :

"Als ons van tevoren was verteld welke problemen het opvangen van deze kinderen met zich mee zou brengen, had ik misschien geen ja durven zeggen.  Dan had ik gedacht : dit kan ik nooit.  Maar het komt op je pad, je begint eraan en dan blijk je het gewoon te kunnen."

Ik twijfel er niet aan, dat zeker niet.  Ik voel het gewoon, dit is ook "ons pad".