Kippenvelmoment.

Momenteel lees ik alles wat ik in handen en voor ogen krijg over pleegzorg.  Geen enkel artikel of boek blijft onaangeroerd.  Zo heb ik hier een bibliotheekboek liggen en enkele boeken die ik zelf gekocht heb afgelopen week.  Bij het lezen gisteren kwam dit kippevelmoment.  Ik wil het even met jullie delen.  (Komt uit "In huis en hart" intervieuws met pleegouders van Tim De Jong)

"Op 2 juni 2003 liepen mijn vrouw en ik over de parkeerplaats van een streekziekenhuis, met tussen ons in een slapende baby in een maxi-cosi.  Met zijn 2600 gram mocht baby Abel, vier weken oud, deze ochtend de couveuseafdeling verlaten.  Het was een stralende zomerse dag en zijn kersverse pleegouders stonden even stil om naar zijn slapende gezichtje te kijken.  Wij waanden ons hoofdrolspelers in een spannende film.  Een uur tevoren hadden we onder toeziend oog van het verplegend personeel kennisgemaakt en zijn schamele bezittingen in ontvangst genomen.  Nu liepen we als twee dieven bij klaarlichte dag met een vreemde baby naar onze auto.  Deze onwerkelijke ervaring werd nog versterkt doordat ons adres geheim moest blijven voor de vader, die zijn zoon op deze ochtend liever zelf had opgehaald.  We waren onderdeel geworden van "de hulpverlening" rond een baby, die aan ons werd toevertrouwd vanwege zorgelijke omstandigheden in zijn ouderlijk huis."

Niet te geloven dat zo'n dingen écht zijn.  Dat er toch wel zoveel kinderen en zelf baby's omwille van wat voor reden dan ook niet bij de ouders kunnen blijven.  Op zo'n momenten vloek ik toch even dat we nu nog niet die bewijzen van "goed gedrag en zeden" hebben, die we zo hard nodig hebben om in het treintje van Pleegzorg te mogen instappen.