2e vormingsavond (20/12/2012)

Voila, hij zit er ook al op.  Onze 2e vormingsavond.  De grote thema's waren deze keer verlies en hechting. Er werd weer heel veel verteld over wat pleegkinderen allemaal kunnen meegemaakt hebben en zelf moesten we dan ook weer naar onszelf kijken van wat zouden we aankunnen en wat niet. Bvb. Je bent op school heel erg gepest geweest, hebt dat -denk je- goed verwerkt. Maar dan komt er een pleegkind met die problematiek. Kun je dat aan ? Wat als dat kind weer jouw oude wonden openhaalt, kun je daarmee om of zeg je dat je liever geen kind krijgt dat gepest werd ? Ook haalden ze aan : "Je bent ongewenst kinderloos. Welke inpact denk je dat dat pleegkind zal hebben op jouw eigen leven, op jouw verwerking." Ik heb bij onze vormingsavonden tot nu toe een heel goed gevoel. En vind ook (al vond ik het voordien frustrerend dat we zo lang moesten wachten), dat we het in de juiste volgorde doen. Eerst 2 avonden uitleg, dan moeten we onze lijsten invullen over onzelf en familie en opvoeding en zo en dan ook een brief, een stamboom, ... Daarna komt er weer een avond met uitleg, daarna is er een avond met ervaringsdeskundigen waaraan we vragen mogen stellen. Bij onze groep zullen ze proberen een crisisgezin, een korte termijn gezin, iemand die jongeren zonder papieren opvangt, ze zal ook proberen een rechter in huis te krijgen, ... Dat zijn dingen die wij als groep gevraagd hebben. En aan hen kunnen we dan een ganse avond vragen stellen. En dat is ook een avond dat we gasten mogen meenemen. Een mama die misschien wel eens voor het pleegkind zal zorgen, een buurvrouw die heel erg benieuwd is, onze oudste dochter die met vragen zit, ... En een week na die avond komen we nog allemaal eens samen om het samen te vatten, onze laatste vragen te beantwoorden, ... Daarna pas komen de thuisgesprekken. Eigenlijk voelt die volgorde voor mij goed en correct aan nu ik het kan bekijken op dit moment. Voordien vond ik het frustrerend, maar nu valt onze puzzel in mekaar.  Pleegzorgavontuur, we komen eraan.  We staan met beide voeten op de grond, zien dat het geen makkelijke weg is, maar willen er wel op wandelen.  Eens het zover is hoop ik dat het een verrijking voor mijn gezin betekend, ook al zullen de eigen kinderen een beetje "mama-tijd" moeten afstaan aan dat pleegkind dat misschien wel heel veel aandacht zal opeisen of heel vreemd gedrag zal vertonen.  Kunnen de kinderen daarmee om ? Wat als ons jongste (bijna 3 dus) zich van de troon voelt gestoten, mama helemaal niet wil delen ? Iemand een glazen bol ?